Σκέψεις για τη παρουσίαση του έργου: Ο χρόνος και ο χώρος του έργου

Το υλικό του χρόνου

Το έργο κινείται σε πραγματικό χρόνο. Οι θεατές παρακολουθούν περίπου μιάμιση ώρα από την ζωή του ήρωα … σαν να κοιτάνε από τη κλειδαρότρυπα.

Είναι όμως ιδιαίτερα σημαντική αυτή η χρονική περίοδος που απομονώνεται από την ζωή του ήρωα.

Το υλικό του χώρου

Είναι η στιγμή που έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια του ζωή. Η στιγμή που βρίσκεται σε ένα άδειο δωμάτιο με αραδιασμένες κούτες  από σούπερ μάρκετ που περιέχουν μέσα όλη του την «περιουσία», στην ουσία άχρηστα αντικείμενα, για την ακρίβεια όχι χρηστικά, αφού έμενε με τους δικούς του.

Είναι τα αρχεία της μέχρι τώρα ζωής του αραδιασμένα στο πάτωμα, που προσπαθεί να ανασυνθέσει, να πιαστεί από αυτά.   

Ο άλλος χωροχρόνος - διασύνδεση με τον έξω χώρο

Το κινητό, μια απροσδόκητη «μουσική επένδυση» που  διαταράσσει την ησυχία του σε άσχετες στιγμές, από την μία μεριά τον αποσπά από τις σκέψεις του και τον επαναφέρει στην πραγματικότητα του, από την άλλη μεριά είναι η μόνη του ελπίδα να πλησιάσει τον στόχο που έχει βάλει: να επικοινωνήσει με την άγνωστη κοπέλα που του νοίκιασε το διαμέρισμα.

Μια αποτυχημένη προσπάθεια επικοινωνίας με την κοπέλα, την Κατερίνα, έχει σαν αποτέλεσμα να διεισδύσει μέσα στο χαοτικό αρχείο του Αλέκου ένα άλλο αρχείο, το οργανωμένο αρχείο της κοπέλας που έχει ξεχαστεί στο χώρο,  το οποίο ενεργοποιεί την περιέργεια και ευφυΐα του Αλέκου.  Κεντρικό στοιχείο ένα βιβλίο, το βιβλίο του Ροΐδη που σταδιακά συνεπαίρνει τον Αλέκο, τον παγιδεύει στη πλοκή του  και τον κάνει να ταυτισθεί με τον ήρωα του Ροΐδη.      

Η θέση του θεατή στον χώρο του θεάτρου, στο χώρο της δράσης

Σταδιακά το κοινό χάνει τη σιγουριά του θεατή που βρίσκεται στο σκοτάδι: τα φώτα ανάβουν και ο Αλέκος αρχίζει να απευθύνεται προς το κοινό, αναγνωρίζει σε αυτό  ήρωες του έργου, ξεσπά απάνω του, ζητά τη βοήθεια του για να τελειώσει το έργο.

Η φωνή από τον χώρο του ηλεκτρολογείου που διατυπώνει την ερώτηση:  «πώς τελειώνει το έργο» ( του φωτιστή που βαριέται και θέλει να τελειώνει) που λειτουργεί σαν να διαβάζει  τη σκέψη των θεατών,  δημιουργεί ένα ακόμα επίπεδο εντελώς έξω από το έργο τοποθετώντας τις πραγματικές ιδιότητες του καθενός μέσα σε αυτή την αίθουσα: του ηθοποιού, των θεατών, του φωτιστή.

Τέλος χρόνου

 

Το έργο τελειώνει με την θριαμβευτική εισβολή της μουσικής που χρησιμοποιεί σαν ήχο κλήσης  του κινητού του ο Αλέκος  «I feel  good»,  μέσα στο δωμάτιο–αρχείο του.  Τέλος το «Μαύρο»,  δηλαδή το θέατρο χωρίς φωτισμό, χωρίς Φως,  που για το θέατρο σημαίνει  ΑΥΛΑΙΑ, που σημαίνει τέλος της σύμβασης, που σημαίνει υπόκλιση του ηθοποιού, που σημαίνει  χειροκρότημα του κοινού, που σημαίνει παραδοχή του έργου εκ μέρους των θεατών.